درباره‌ی اذن شوهر

بسم الله الرحمن الرحیم

ایام اربعین داغ دل بعضی خانم‌ها که به دلیل عدم اجازه‌ی همسر یا پدر امکان شرکت در این مراسم پرشکوه دینی را نداشته‌اند، تازه می‌شود و آرزوها سر باز می‌کنند که ای‌کاش پسر بودم!
کاش مرد بودم!
ریشه این آرزو چیست؟
و چه چیزی موجب می‌شود که چنین حسی در زنان بیدار شود؟
پدر؟
همسر؟
اسلامی که این حقوق را به پدر و همسر داده؟
فمینیست‌های ظاهرا مسلمان، می‌گویند این به دلیل حقوقی است که فقها به مردان داده‌اند!
به دلیل نظام مردسالار است!
فمینیست‌های غیر مسلمان هم می‌گویند به دلیل قوانین اسلام است!
راهکار همیشگی این دو گروه حذف صورت مسأله است.
گروه اول می‌گویند اسلامی که فقها تعریف کرده‌اند باید زدوده شود و خوانش جدیدی از اسلام ارائه دهیم که در آن مرد این حقوق را ندارد!
گروه دوم هم می‌گویند کلا اسلام را حذف کنیم!
پاسخ من این است:
هیچ کدام!
این حس را در زنان، سوء اختیار مرد نسبت به حقوقش بیدار و ایجاد می‌کند.
این حق مرد در خانواده برای حفظ و حمایت از خانواده است نه ابزار سوءاستفاده و بروز منیت.
و این حقوق عرصه‌ی امتحان سنگین مردان است تا از آن به اشتباه استفاده نکنند.

دو امر مانع سوءاختیار مردان نسبت به حقوقشان است، تقوا که عامل کنترل درونی است و قانون که کنترل بیرونی را رقم می‌زند.
قانونی که هم عرصه‌ی اختیار شخصی را تنگ نکند و هم مانع ظلم به زن شود و اجازه ندهد مرد از حقوق‌اش سوء استفاده کند.

این تقواست که منیت و فرعون درون انسان را به بند می‌کشد و او را از ظلم بر حذر می‌دارد.
و زمانی که تقوا از جامعه گرفته شد ظلم که ظلم به زنان هم مصداق آن است شیوع پیدا خواهد کرد.
و جامعه‌ی بی‌تقوا را نمی‌ توان صرفا با قانون‌ کنترل و از ظلم منع کرد.

در جامعه‌ی با تقوا حداقل قانون کفایت می‌کند، و در جامعه‌ی بی تقوا بهترین و بیشترین قانون هم کفایت نمی‌کند. نهایتا اثرش به بند کشیدن انسان‌هاست.

مردی به امام حسن علیه السلام عرض کرد: دختری دارم، او را به ازدواج چگونه فردی درآورم؟ حضرت فرمودند: «او را به ازدواج مردی با تقوا درآور; که اگر دوستش داشته باشد، او را گرامی می دارد و اگر هم دوستش نداشته باشد، به او ستم نمی کند.» (مکارم الاخلاق، ص 204)

اگر در خانواده ظلم وجود دارد به دلیل بی تقوایی است.