دو نگاه به مسائل زنان و آسیب‌هایش

بسم الله الرحمن الرحیم

در مسائل زنان معمولا دو نگاه وجود دارد، یکی نگاه سیاه‌نمایی مطلق که همه چیز را بد و منفی و بحرانی می‌بیند.
این نگاه انسان را به ورطه ناامیدی و نگاه بدبینانه به همه چیز می‌اندازد.
نگاه دوم مثبت‌بینی محض و تصور شرایط خوب و عالی برای همه است.
این نگاه انسان را از واقع‌بینی، دیدن مشکلات و حل آن‌ها باز می‌دارد.
نگاه اول میان فمینیست‌ها رایج است و نگاه دوم میان برخی مذهبی‌هایی که شرایط برای خودشان عالی بوده و درکی از شرایط نامناسب بعضی از زنان و دختران در خانواده‌ها ندارند.
هر دو نگاه برای ما آسیب‌های زیادی داشته. فمینیست‌ها معمولا راهکارهایشان پسینی است و بعد از وقوع مشکلات چاره می‌کنند یا این که راهکارهایشان در حذف صورت مسئله است. مثلا در کودک همسری وقتی به گروهی از دختران ظلم شده، می‌گویند کلا با کمک قانون از کودک‌همسری جلوگیری کنیم. راهی که خودش هزار مشکل جانبی دارد و مشکل را به صورت ریشه‌ای حل نمی‌کنند.
در نگاه اول هم که اصلا مشکل را نمی‌بینند که برایش راهکار عملی ارائه دهند، بلکه می‌گویند ببینید، آمارها می‌گویند این ازدواج‌ها موفق‌تر است. بله شکی در این نیست، اما راهکار شما برای مواردی که موفق نبوده‌اند و در آن به دختر ظلم شده چیست؟
پاسخی ندارند.
 
در مسائل دیگر هم همین طور، گروه اول می‌گویند وای دخترها و زن‌ها همه بدبخت و بیچاره و مظلومند، گروه دوم می‌گویند مشکلی نیست و همه چیز گل و بلبل است.
گروه اول در راهکارهایشان صورت مسئله را حذف می‌کنند، گروه دوم در ندیدن مسئله آن را حذف می‌کنند.
هردو غلط اندر غلط

راهکار این است با نگاه همه جانبه، هم موارد مثبت و خوب را ببینیم و از آن‌ها در جامعه الگوسازی کنیم و هم مسائل و مشکلات را ببینیم و برایشان راه‌حل معقول بلند مدت بدهیم.
که اگر گروه دوم مسائل را درست دیده بودند و در پی حل آن برآمده بودند، جامعه تا این حد به ورطه فمینیسم و قوانین فمینیستی نمی‌افتاد.
متأسفانه در جامعه ما فمینیست‌ها چون مسائل را دیدند و برایش راهکار دادند، ولو با هزار عیب و اشکال و آسیب جانبی، زنان آسیب دیده به آن پناه می‌برند.
چون در میدانند و اهل گفتگو و مواجهه نزدیک با این افراد.
برخلاف گروهی که ادعای اسلام در حقوق زن را دارند،  اما در سطح تئوری، نه عمل و به گفتگو با این زنان هم نمی‌پردازند و پشت میزهایشان وبینار و سمینار و همایش برگزار می‌کنند و کارهای پژوهشی نظری انجام می‌دهند.
این‌ها بد نیست، اما راهکار حل مشکلات زنان نیست.
برای حل مشکلات، راهکارهای نظری باید به میدان عمل بیایند.